Vers van de pers, de nieuwste Ottolenghi: Simpel. De afgelopen jaren steeg de populariteit van de Israëlisch-Britse chef Yottam Ottolenghi tot ongeëvenaarde hoogte. Ottolenghiën werd zo’n beetje een werkwoord en op elk etentje toverde wel iemand zijn geroosterde aubergines met yoghurt en granaatappelpitjes op tafel. Hummus, labneh, rozenwater en vooral heel veel verse groene kruiden waren niet aan te slepen. Bovendien stonden Ottolenghi’s kookboeken standaard in de top-10.
Kritiek op Yottam’s boeken was er ook. Zo zouden zijn recepten niet maakbaar genoeg zijn en had je allerlei lastig verkrijgbare ingrediënten nodig (zwarte knoflook, anyone?). Of stond je soms een uur in de keuken met tig pannen op het vuur voor alleen een bijgerecht. Het was niet alleen deze kritiek, maar ook een eigen observatie van de auteur die zorgde voor een verandering. Yottam is tegenwoordig vader van twee jonge kindjes en ook hij moet soms snel iets op tafel krijgen. Heel herkenbaar, voor een nieuwe mama als ikzelf, die sinds een jaar ook veel korter in de keuken staat. Nu is er dus Simpel, het nieuwste boek van Ottolenghi. En wat een beauty is het!
Simpel?
Simpel kan voor iedereen iets anders betekenen. Met een slim lettersysteem laat Yottam dan ook zien of een recept eenvoudig is qua tijd, voorraad, handelingen of qua voorbereiding. Vind ik het de term ‘simpel’ waard? Voor Ottolenghi-begrippen zeker. Toegegeven: er staan heus nog wel wat lastige ingrediënten tussen (zelf in mijn toch wel uitpuilende voorraadkasten staat geen potje rozenharissa of zakje berberisbessen). En zeker niet alles is snel. Maar toch, het is allemaal heel goed te maken, vaak verrassend eenvoudig en ja: simpel.
Zonder afbreuk te doen aan die intense smaken en afwisseling van texturen waar Yottam zo beroemd mee is geworden. En ook zonder concessies te doen op het gebied van precisie. Want ook in Simpel wordt elke handeling zorgvuldig afgemeten en toegelicht. Tot en met het geschikte mes om de appeltaart met crème fraiche mee te snijden (een kartelmes, zodat de appelpartjes heel blijven). Die aandacht voor details, daar houd ik toch zó van.
Aan shortcuts doet Ottolenghi in Simpel zeker ook. Toen ik in mijn eerste boek ‘All-day breakfast’ een recept voor een supersnelle labneh gaf (door yoghurt niet urenlang uit te laten lekken, maar uit te knijpen in een theedoek) werd mij nogal eens verweten dat dit “niet authentiek” zou zijn. Groot was dan ook mijn verbazing toen ik hetzelfde foefje in Simpel aantrof. Als zelfs Yottam het doet!
Plakkertjes
Een goed kookboek heeft wat mij betreft twee dingen: punt één is dat je er veel gerechten uit wil maken. Met stickertjes geef ik altijd aan wat ik écht uit een boek wil proberen. Bij Simpel was het complete boek bedolven onder de plakkertjes. Maar liefst 35 recepten die ik echt wil maken. Dat zegt genoeg.
Eis twee is dat de recepten kloppen. Dat lijkt logisch, maar tegenwoordig verschijnen er maar al te vaak haastproducties met grote slordigheden of gerechten die puur fotogeniek (en niet zozeer lekker) zijn. Maar Simpel stelt ook op dit punt niet teleur. Dat had ik eigenlijk ook wel verwacht van het Ottolenghi-team.
Ik probeerde vier recepten die stuk voor stuk toppers bleken. De pittige chilivis met tomatensaus en tahin was misschien wel mijn favoriet. Samen met de makkelijke eenpans-bulgur met paddenstoelen, véél dille en feta waarvoor ik je HIER het recept geef.
Het mag duidelijk zijn: wat mij betreft is Simpel een nieuwe Ottolenghi-topper die ik je van harte kan aanbevelen!
